Úrskurður yfirskattanefndar

Ár 2025, föstudaginn 6. júní, er tekið fyrir mál nr. 10/2025; kæra A ehf., dags. 14. janúar 2025, vegna staðgreiðslu skatts á fjármagnstekjur árið 2024. Í málinu úrskurða Sverrir Örn Björnsson, Anna Dóra Helgadóttir og Bjarnveig Eiríksdóttir. Upp er kveðinn svofelldur

ú r s k u r ð u r :

I.

Með kæru, dags. 14. janúar 2025, hefur kærandi skotið til yfirskattanefndar úrskurði ríkisskattstjóra, dags. 11. nóvember 2024. Kæruefnið er sú ákvörðun ríkisskattstjóra samkvæmt hinum kærða úrskurði að hafna beiðni kæranda um niðurfellingu álags vegna síðbúinna skila á staðgreiðslu skatts af fjármagnstekjum, sbr. ákvæði 1. og 2. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996, um staðgreiðslu skatts á fjármagnstekjur. Samkvæmt gögnum málsins nam afdregin staðgreiðsla 3.323.938 kr. og var kæranda ákvarðað álag samkvæmt 2. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 að fjárhæð 332.394 kr. Ríkisskattstjóri taldi að kærandi hefði ekki fært fram gildar ástæður fyrir niðurfellingu álags, sbr. 6. mgr. 17. gr. greindra laga. Af hálfu kæranda er gerð sú krafa að álag verði fellt niður. Er því borið við að staðgreiðslu fjármagnstekjuskatts hafi ekki verið skilað innan settra tímamarka þar sem einn eigenda kæranda, sá er hafi aðgang að bankareikningi félagsins, hafi ekki komist inn í heimabanka til að ganga frá greiðslunni vegna sjúkdóms.

II.

Málavextir eru þeir að kærandi stóð skil á staðgreiðslu skatts af fjármagnstekjum 24. ágúst 2024. Samkvæmt gögnum málsins var um að ræða skatt af arði til hluthafa kæranda. Vegna síðbúinna skila sætti kærandi álagi samkvæmt 2. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996. Með bréfi til ríkisskattstjóra, dags. 22. október 2024, fór kærandi fram á að álag yrði fellt niður. Kom fram að verið væri að slíta félaginu og hefðu eigendur þess greitt sér út arð á árinu. Einn af eigendunum og sá sem væri með aðgang að bankareikningi félagsins væri ekki fær um að sjá um fjármál sín sjálfur og nyti venjulega aðstoðar sonar síns. Þegar komið hafi að greiðslu fjármagnstekjuskattsins hafi sonurinn verið erlendis og umræddur eigandi ekki munað hvernig hann kæmist inn í heimabanka félagsins til að greiða skattinn. Hafi skatturinn því verið greiddur of seint. Fjármagnstekjuskatturinn hafi verið greiddur um leið og þeir hafi komist inn í heimabankann en þá hafi verið komið álag og dráttarvextir á fjárhæðina. Í ljósi aðstæðna sé þess óskað að álag og dráttarvextir af fjármagnstekjuskatti verði endurgreiddir. Fjármagnstekjuskattur hafi numið 3.323.938 kr. vegna tímabilsins 2/2024. Bréfinu fylgdi skilagrein og kom fram að fyrir lægi vottorð frá lækni sem staðfesti veikindi, væri þess þörf.

Ríkisskattstjóri tók erindi kæranda til úrskurðar 11. nóvember 2024 á grundvelli 6. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996. Varð það niðurstaða ríkisskattstjóra að hafna beiðni kæranda um niðurfellingu álags á vanskilafé í staðgreiðslu. Fram kom að málið varðaði skil á afdreginni staðgreiðslu fjármagnstekjuskatts vegna annars greiðslutímabils árið 2024, þ.e. apríl-júní 2024. Samkvæmt 1. mgr. 1. gr. laga nr. 94/1996 skyldi innheimta í staðgreiðslu 22% tekjuskatt til ríkissjóðs af vöxtum og arði. Samkvæmt 7. gr. sömu laga skyldi greiðslutímabil skatts vera þrír mánuðir, þ.e. janúar til mars, apríl til júní, júlí til september og október til desember. Gjalddagar væru 20. apríl, 20. júlí [misritað 20. júní], 20. október og 20. janúar og væri eindagi 15 dögum síðar. Í 1. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 segði að væru greiðslur samkvæmt lögunum ekki inntar af hendi á tilskildum tíma skyldi ríkisskattstjóri gera skilaskyldum aðila að sæta álagi til viðbótar þeim skatti sem honum hefði borið að standa skil á. Sama gilti ef skilagrein hefði ekki verið skilað eða henni verið ábótavant og skattur því verið áætlaður, sbr. 3. mgr. 9. gr., nema skilaskyldur aðili hefði greitt fyrir eindaga fjárhæð er til áætlunarinnar svaraði. Í 2. mgr. 17. gr. laganna kæmi síðan fram að álag á vanskilafé samkvæmt 1. mgr. greinarinnar skyldi vera annars vegar einn hundraðshluti af fjárhæð vanskilafjár fyrir hvern dag eftir eindaga, þó ekki hærra en tíu hundraðshlutar, og hins vegar til viðbótar af fjárhæð vanskilafjár reiknað frá og með gjalddaga, hefði ekki verið greitt á 1. degi næsta mánaðar eftir eindaga. Skyldi álag þetta vera hið sama og dráttarvextir sem Seðlabanki Íslands ákvæði og birti, sbr. 6. gr. laga nr. 38/2001, um vexti og verðtryggingu. Samkvæmt 6. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 mætti fella niður álag samkvæmt 2. mgr. greinarinnar ef skilaskyldur aðili færði gildar ástæður sér til afsökunar og mæti ríkisskattstjóri það í hverju einstöku tilviki hvað telja skyldi gildar ástæður í þessu sambandi. Að mati ríkisskattstjóra yrði ekki fallist á að tilvik kæranda hefði borið að með þeim hætti að ómögulegt eða illgerlegt hefði verið að sjá svo um að greiðsla væri innt af hendi innan settra tímamarka þar sem eindagi á skilum fjármagnstekjuskatts fyrir annað tímabil 2024 hefði verið 6. ágúst 2024. Þættu framkomnar skýringar kæranda ekki eiga að leiða til þess að álag yrði fellt niður á grundvelli 6. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 og væri kröfu kæranda því hafnað.

III.

Í kæru til yfirskattanefndar, dags. 14. janúar 2025, er þess krafist að álag að fjárhæð 332.394 kr. vegna síðbúinnar staðgreiðslu fjármagnstekjuskatts verði fellt niður. Er greint frá því að á árinu 2024 hafi staðið yfir slit á kæranda og hafi hluthafar félagsins greitt sér út arð. Einn af eigendum félagsins og sá sem hafi haft aðgang að bankareikningi þess sé með Alzheimer sjúkdóminn og ekki fær um að sjá um fjármál sín sjálfur. Hafi hann notið aðstoðar sonar síns við þau. Meðfylgjandi kærunni sé læknisvottorð sem staðfesti að eigandinn sé ekki fær um að sjá um fjármál sín sjálfur. Þegar komið hafi verið að greiðslu fjármagntekjuskatts af arðinum hafi sonurinn verið erlendis en eigandinn einn verið með aðgang að heimabanka félagsins. Hann hafi ekki munað hvernig ætti að fara inn í heimabankann til að greiða skattinn og hafi skatturinn því verið greiddur of seint. Þegar þeir feðgar hafi komist inn í heimabankann hafi verið komið álag og vextir á fjárhæðina. Sé það mat kæranda að umrædd veikindi eigandans og þær aðstæður sem hafi verið fyrir hendi þegar greiða átti fjármagnstekjuskatt séu gildar ástæður fyrir greiðsludrætti skattsins, sbr. 6. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996. Því beri að fella álag niður.

IV.

Með bréfi, dags. 20. janúar 2025, hefur ríkisskattstjóri krafist þess að hinn kærði úrskurður verði staðfestur með vísan til forsendna hans, enda hafi ekki komið fram nein þau gögn eða málsástæður varðandi kæruefnið sem gefi tilefni til breytinga á ákvörðun ríkisskattstjóra.

Með bréfi yfirskattanefndar, dags. 22. janúar 2025, var kæranda sent ljósrit af umsögn ríkisskattstjóra í málinu og félaginu gefinn kostur á að tjá sig um hana og leggja fram gögn til skýringar. Gefinn var 20 daga svarfrestur. Engar athugasemdir hafa borist.

V.

Í máli þessu er ágreiningur um beitingu álags á vangreidda staðgreiðslu skatts af fjármagnstekjum (arði), sbr. skilaskyldu kæranda samkvæmt 2. mgr. 3. gr. laga nr. 94/1996, um staðgreiðslu skatts á fjármagnstekjur, með áorðnum breytingum. Í ákvæði þessu er mælt svo fyrir að skylda til að draga staðgreiðslu af arði og skila í ríkissjóð hvíli á lögaðilum, sbr. 1. tölul. 1. mgr. 2. gr. laga nr. 90/2003, um tekjuskatt. Um er að ræða vangreidda staðgreiðslu vegna greiðslutímabilsins apríl-júní 2024 og var gjalddagi skattsins 20. júlí 2024 og eindagi 15 dögum síðar eða 4. ágúst 2024, sbr. 7. gr. laga nr. 94/1996, eins og ákvæði þessu var breytt með 5. gr. laga nr. 70/2009, um ráðstafanir í ríkisfjármálum. Er óumdeilt að greiðsla fór fram hinn 24. ágúst 2024 og var kæranda gert að greiða álag samkvæmt 2. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 vegna síðbúinnar greiðslu. Ríkisskattstjóri synjaði um niðurfellingu álagsins með hinum kærða úrskurði, dags. 11. nóvember 2024, þar sem embættið taldi að kærandi hefði ekki fært fram gildar ástæður fyrir niðurfellingu álags samkvæmt 6. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996.

Í 1. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 er tekið fram að séu greiðslur samkvæmt lögunum eigi inntar af hendi á tilskildum tíma skuli ríkisskattstjóri gera skilaskyldum aðila að sæta álagi til viðbótar þeim skatti sem honum bar að standa skil á. Sama gildir ef skilagrein hefur ekki verið skilað eða henni verið ábótavant og skattur því verið áætlaður, sbr. 3. mgr. 9. gr., nema skilaskyldur aðili hafi greitt fyrir eindaga fjárhæð er svarar til áætlunarinnar. Í 2. mgr. 17. gr. eru síðan ákvæði um álag á vanskilafé samkvæmt 1. mgr. Þar er í fyrsta lagi mælt svo fyrir í 1. tölulið málsgreinarinnar að álagið skuli vera einn hundraðshluti af fjárhæð vanskilafjár fyrir hvern dag eftir eindaga, þó ekki hærra en tíu hundraðshlutar, og í öðru lagi er í 2. tölulið málsgreinarinnar mælt fyrir um álag til viðbótar af upphæð vanskilafjár reiknað frá og með gjalddaga, hafi ekki verið greitt á 1. degi næsta mánaðar eftir eindaga, og skuli álag þetta vera hið sama og dráttarvextir sem Seðlabanki Íslands ákveður og birtir, sbr. 6. gr. laga nr. 38/2001, um vexti og verðtryggingu. Samkvæmt 6. mgr. 17. gr. má fella niður álag samkvæmt 2. mgr. ef skilaskyldur aðili færir gildar ástæður sér til afsökunar og metur ríkisskattstjóri það í hverju einstöku tilviki hvað telja skuli gildar ástæður í þessu sambandi.

Samkvæmt framansögðu er álag samkvæmt 1. og 2. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 lögbundið og leiðir sjálfkrafa af þeim tilteknu aðstæðum sem lýst er í 1. mgr. greinarinnar. Er því ekki að lögum til að dreifa mati ríkisskattstjóra á beitingu álags að undanskilinni niðurfellingu álags samkvæmt heimildarákvæði 6. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 við þær sérstöku aðstæður er þar greinir.

Fyrir liggur og er óumdeilt að kærandi stóð ekki skil á greiðslu fjármagnstekjuskatts á eindaga 4. ágúst 2024 þannig að lagaskilyrði voru til beitingar álags samkvæmt 1. og 2. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996. Af hálfu kæranda er komið fram að veikindi eiganda kæranda og fjarvera aðstoðarmanns hans hafi valdið hinum síðbúnu skilum staðgreiðslu, svo sem nánar er lýst í kæru. Þegar virt eru atvik að þeim drætti á staðgreiðsluskilum, sem í málinu greinir, verður að telja að hér sé um að ræða atriði sem kærandi ber einn ábyrgð á og verða ekki að neinu leyti kennd utanaðkomandi og óviðráðanlegum atvikum. Samkvæmt þessu þykir kærandi ekki hafa fært fram gildar ástæður í skilningi 6. mgr. 17. gr. laga nr. 94/1996 er geti leyst félagið undan greiðslu álags samkvæmt 1. og 2. mgr. sömu lagagreinar. Verður því að hafna kröfu kæranda um niðurfellingu álagsins.

Ú r s k u r ð a r o r ð :

Kröfu kæranda í máli þessu er hafnað.